NIK ETZAITUT GEROZTIK BEGIZ JO
Nik etzaitut geroztik begiz jo...
Zure biotzean nengin lo...
Urolde ertzean arkitu zindudanean.
Orain ainitz poztuz zatozkit...
Oroimenez besoetan zabilkit,
Zabilkit nundik eziñ agertuz
maitasuna.
Ta gero urrundurik dakust agertuz
esku zoruna...
Zakust, eta zein eder den,
zein eder den
ene malkotan igari dabillen
aurpegi zoruna!
O begiz! eta, O biotzez!
Baso itzaltsuan lorez
Arkitu zindudana
O zu, eguzkiaren alaba!
Irauli dira enegan
Edertasun izpiak barnean,
eta ene gorputz gorpuzkiak
ene gogo gogokiak
zorabiatuz biurtu dira
maitasun-suaren elikatura.
Atozkit! atozkit gura dezunean!
Nagokizu arkitu zindudanpean!
El Día, 1935-VII-28