NIK ETZAITUT GEROZTIK BEGIZ JO

 

Nik etzaitut geroztik begiz jo...

Zure biotzean nengin lo...

Urolde ertzean arkitu zindudanean.

Orain ainitz poztuz zatozkit...

Oroimenez besoetan zabilkit,

Zabilkit nundik eziñ agertuz

maitasuna.

Ta gero urrundurik dakust agertuz

esku zoruna...

Zakust, eta zein eder den,

zein eder den

ene malkotan igari dabillen

aurpegi zoruna!

 

O begiz! eta, O biotzez!

Baso itzaltsuan lorez

Arkitu zindudana

O zu, eguzkiaren alaba!

Irauli dira enegan

Edertasun izpiak barnean,

eta ene gorputz gorpuzkiak

ene gogo gogokiak

zorabiatuz biurtu dira

maitasun-suaren elikatura.

Atozkit! atozkit gura dezunean!

Nagokizu arkitu zindudanpean!

 

El Día, 1935-VII-28